Γράφει η Ελένη Δουρίδα | Ψυχολόγος
Ο ήχος από το ξυπνητήρι φτάνει στα αυτιά μου! Είναι 7.23 -δύο λεπτά είναι αρκετά
για να χουζουρέψω στο κρεβάτι πριν τις και 25-. Ανοίγω τα μάτια μου κι αυτόματα οι
σκέψεις στο μυαλό μου με προτρέπουν να σηκωθώ από το κρεβάτι: «Σήμερα, θα
είναι καλύτερα, πιο εύκολα, πιο χαρούμενα!». Άραγε, πόσο ρόλο παίζει ο τρόπος που επιλέγουμε και θέλουμε να δούμε τα πράγματα στην καθημερινότητά μας;
Προσπαθώντας να δώσω απάντηση σε αυτό το ερώτημα που διαχρονικά έχει
απασχολήσει την ανθρωπότητα, παρατηρώ ότι πολλές φορές η σύγκρουση με τον ίδιο
τον εαυτό μου στο να δώσω απάντηση είναι μεγάλη. Πώς είναι δυνατόν ένα
“αντικειμενικό” γεγονός να γίνει αντιληπτό από την σκέψη που έχουμε για αυτό και
μάλιστα αυτή η σκέψη να επηρεάσει τον τρόπο που θα το βιώσουμε; Πόση
«αντικειμενικότητα» υπάρχει τελικά στα αισθητήρια όργανά μας και στις δομές του
εγκεφάλου μας, που αποτελούν κοινούς τόπους αναφοράς με τα αισθητήρια όργανα
και τις δομές των εγκεφάλων των άλλων γύρω μας; Κι εκτός από αυτό, η αντίληψη
που έχουμε για την εκάστοτε νέα πληροφορία που εισέρχεται στον εγκέφαλό μας, πώς δομείται;
Το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε, ξεκινώντας από την οικογένεια και φτάνοντας
μέχρι το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, είναι αδιαμφισβήτητα αυτό που διαμορφώνει τον φακό που θα αντιληφθούμε τα πράγματα. Οι συμπεριφορές, οι αξίες και οι πεποιθήσεις που έχουν ζυμωθεί μέσα μας από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας,
όπως και οι ρόλοι που καλούμαστε να «διαδραματίσουμε» από πολύ νωρίς στη ζωή
μας –ακόμα και πριν τη γέννησή μας- είναι αποτέλεσμα μιας αέναης αλληλεπίδρασης
με τα συστήματα μέσα στα οποία ανήκουμε. Κι εδώ αναρωτιέμαι ξανά, για ποια
«αντικειμενικότητα» μιλάμε;
Αν αντικαταστήσω την λέξη «αντικειμενικότητα» με τις λέξεις «αλήθεια» ή «προσωπική ιστορία», τότε τα πράγματα αμέσως καλυτερεύουν!! Ναι, υπάρχει διαφορετική αλήθεια για το ίδιο γεγονός και σίγουρα το βίωμα είναι αυτό που της δίνει σάρκα και οστά. Το βίωμα λειτουργεί ως ένα σωτήριο μέσο απενοχοποίησης των αποφάσεων που καλούμαστε να πάρουμε οποιαδήποτε στιγμή. Πόσο λυτρωτική είναι η σκέψη ότι οι παράγοντες που επηρεάζουν την αντίληψή μας για κάθε γεγονός που βιώνουμε αποτελούν μια περίπλοκη εξίσωση που περιλαμβάνει τον χρόνο, τον χώρο, τα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος, τα συναισθήματά μας, τις αξίες, τις πεποιθήσεις και τις προσδοκίες μας που οι ίδιοι τελικά έχουμε κατασκευάσει;
Φέρνω στο μυαλό μου με τη βοήθεια της μνήμης μου, στιγμές που με δυσκόλεψαν, με γέμισαν χαρά, με έκαναν να κλάψω, να θυμώσω, να απογοητευτώ, να συνεχίσω. Τώρα, αυτό που νιώθω είναι τελείως διαφορετικό! Μας πώς γίνεται αυτό; H ίδια δεν είμαι; Tι άλλαξε;
Σ’ αυτό το ερώτημα, η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω και με ανακουφίζει
είναι ότι εγώ άλλαξα κι ευτυχώς για αυτό… Το εγώ σ’ αυτή την περίπτωση
περιλαμβάνει την επίγνωση και τη συνειδητότητα των πράξεών μου, την επαφή με το
συναίσθημά μου, την ανάγκη να αφουγκραστώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου στο
εδώ και τώρα. Πόσο περίπλοκο ακούγεται; Ο προσωπικός μου φακός φωτίζει
διαφορετικές πτυχές της προσωπικής μου ιστορίας. Οι σκέψεις μου δεν έχουν την ίδια προσδοκία με αυτή που είχαν πριν και για το λόγο αυτό δεν με οδηγούν στο να
αντιληφθώ το ίδιο γεγονός με τον ίδιο τρόπο!
Άρα, η δήλωση «σήμερα, θα είναι καλύτερα, πιο εύκολα, πιο χαρούμενα!»
ουσιαστικά φέρει την επιλογή μου να βιώσω ευχάριστα πράγματα μέσα στην ημέρα,
καθώς το μήνυμα που λαμβάνει ο προσωπικός μου φακός είναι να εστιάσει στα
θετικά που καλείται να ανακαλύψει! Αντίθετα, είναι τελείως διαφορετικό να είμαι
πεπεισμένη και να αναμένω ότι η ημέρα μου θα είναι δύσκολη, με άγχος και
απαιτήσεις που θα με πνίξουν, καθώς αυτό σημαίνει ότι ο προσωπικός μου φακός έχει
απενεργοποιήσει εξαρχής το σύστημα εστίασης θετικών και όμορφων στιγμών! Άρα
ναι! «Σήμερα, θα είναι καλύτερα, πιο εύκολα, πιο χαρούμενα, γιατί έτσι έχω επιλέξει
να τη βιώσω!».
Δουρίδα Ελένη
Ψυχολόγος
