Γράφει η Ελένη Δουρίδα, Ψυχολόγος
Είναι Δεκέμβρης! Με το άκουσμα αυτής της λέξης, πάντα η σκέψη μου ανατρέχει
στις γιορτές. Δεκέμβρης σημαίνει Χριστούγεννα, λαμπιόνια, στολισμένα δένδρα,
μυρωδιές από γλυκά και φαγητά, αναμμένο τζάκι, δώρα, βόλτες, αγαπημένα
πρόσωπα και έντονα συναισθήματα χαράς κι ενθουσιασμού… που για να πω την
αλήθεια δυσκολεύομαι να αντιληφθώ από πού πηγάζουν. Μοιάζει περισσότερο σαν
να οφείλω στον εαυτό μου «τέτοιες γιορτινές μέρες» να είμαι χαρούμενη και
χαμογελαστή!
Κι όμως φέτος, η παραπάνω νοερή κατασκευή των Χριστουγέννων, με βρίσκει
παγωμένη και σίγουρα απροετοίμαστη! Πλησιάζοντας οι γιορτές, μου μοιάζουν
περισσότερο σαν μια υπενθύμιση που με προσκαλεί να βγω από αυτό το μούδιασμα,
που οι τρέχουσες συνθήκες με έχουν βυθίσει. Από τη μια αναρωτιέμαι, πώς είναι
δυνατόν να αισθανθώ χαρά, όταν δεν γίνεται να δω και να αγκαλιάσω τα αγαπημένα
μου πρόσωπα, όταν η χαρά της προσωπικής επαφής έχει αντικατασταθεί από το φόβο
της απομόνωσης; Από την άλλη συλλογίζομαι ότι η αξία της ζωής δεν χωρά σε
συναισθηματισμούς! Άλλωστε, οι ημέρες, όχι μόνο, των Χριστουγέννων αλλά και
γενικότερα των εορτών, νοηματοδοτούνται μέσα από την αξία που τους δίνουμε.
Για την ακρίβεια, κάθε Χριστούγεννα είναι διαφορετικά, γιατί οι προσδοκίες που
έχουμε για αυτές τις ημέρες κάθε έτος διαφοροποιούνται. Θυμάμαι που σαν παιδί
μετρούσα τις ημέρες μια-μια με μεγάλη ανυπομονησία μέχρι να έρθουν τα
Χριστούγεννα! Ακολουθούσα τα ήθη και έθιμα με μεγάλη προσήλωση, με σκοπό ο
Άγιος Βασίλης να μου φέρει το πολυπόθητο «δωράκι»! Αργότερα, ως έφηβη, οι
ημέρες αυτές ήταν ιδανικές για να βγω έξω, να συναναστραφώ με τις κολλητές μου,
να αποφύγω το διάβασμα και το «μπούχτισμα» των βιβλίων και των φροντιστηρίων!
Ως φοιτήτρια, οι ημέρες αυτές λειτουργούσαν σαν «βάλσαμο», καθώς η επιστροφή
μου στην πόλη που βρισκόταν η οικογένειά μου, μου επέτρεπε να βιώσω στιγμές
οικογενειακής θαλπωρής που τόσο έλειπαν από την περίοδο της φοιτητικής μου
ανεξαρτησίας. Αργότερα, όταν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις μπήκαν στη ζωή μου,
τα Χριστούγεννα άρχισαν να μοιάζουν σαν μια «υποχρεωτική παύση» από τις
απαιτήσεις τις καθημερινότητας, που προσέφεραν περισσότερο χρόνο για
διασκέδαση, βόλτες, συναντήσεις με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα.
Έτσι λοιπόν, συνειδητοποιώ ότι μέσα από την εκάστοτε φάση της ζωής
προσδιορίζεται αναλόγως και η σημασία των Χριστουγέννων, γεννώντας μια
πληθώρα από προσδοκίες, συναισθήματα, αναμνήσεις. Μοιάζει σαν ένα βιβλίο που ο
τίτλος είναι «τα Χριστούγεννα της ζωής μου», αλλά κάθε Χριστούγεννα αποτελούν
ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που δεν μπορεί να ξαναγραφεί, συνθέτοντας ταυτόχρονα
ολόκληρο το βιβλίο. Ποιο θα είναι άραγε το φετινό κεφάλαιο;
Αν προσπαθήσω να μαντέψω, νομίζω ότι κεφάλαιο των φετινών Χριστουγέννων
διαπραγματεύεται την αξία της ίδιας της ζωής. Μπορεί φέτος να είμαστε περισσότερο
στο στάδιο του «επιζώ» παρά του «ζω», αλλά η ίδια η ύπαρξή μας, είναι αυτή που
μας χαρίζει αυτή τη δυνατότητα. Μπορεί φέτος να μας λείπουν όλοι και όλα, αλλά το
γεγονός ότι είμαστε ζωντανοί και μπορούμε να το νιώσουμε, μάλλον αποτελεί το πιο
ακριβό «δώρο»! Μπορεί φέτος να μην χρειάστηκε να περιμένουμε τις ημέρες των
Χριστουγέννων για να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού που ονειρευόμαστε!
Μπορεί φέτος να μην γίνουν όλα όπως θα τα θέλαμε, αλλά αυτά τα Χριστούγεννα
μπορούμε να τα βιώσουμε πιο αληθινά από ποτέ! ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ
ΟΛΟΥΣ!
