Οι Δευτέρες που αγαπάμε να μισούμε

Όσο κι αν, εδώ και καιρό, οι μέρες τείνουν να μην διαφέρουν μεταξύ
τους, καθώς οι συνθήκες κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει παντελώς
ανιαρή και προβλέψιμη, όπως πριν έτσι και τώρα η Δευτέρα δεν καταλαμβάνει
και την καλύτερη θέση στην καρδιά μας. Το αντίθετο θα έλεγα.
Πρόσφατα ρώτησα τον μικρό μου αδερφό, ποια ημέρα της εβδομάδας
είναι η λιγότερο αγαπημένη του.

«Η Δευτέρα φυσικά!», μου απαντά άμεσα και συγχρόνως με κοιτάζει λες και
το ερώτημά μου ήταν πέρα για πέρα άστοχο.

«Γιατί καλέ μου;» τον ξαναρωτάω δείχνοντας να αναμένω με ενδιαφέρον την
απάντησή του.

«Ε, αφού αρχίζει πάλι το σχολείο!» αποφαίνεται, και συνεχίζει να παίζει με την
μπάλα του μπάσκετ, δείχνοντάς μου για ακόμη μια φορά, πόσο αυτονόητη θα
έπρεπε να θεωρώ την αιτιολογία του.

Ύστερα, χτυπάει το κινητό μου. Κυριακή απόγευμα. Μήνυμα από την
κολλητή μου. (Ξέρει αυτή!)
«Πω, ποιος πάει δουλειά πάλι αύριο;»

Αυτή της η φράση αγανάκτησης έρχεται να επιρρώσει την ήδη παγιωμένη (σε
όλους μας) αντίληψη, ότι η Δευτέρα σημαίνει επιστροφή στη δουλειά, στην
καθημερινότητα, στις ώρες που θα κυλούν αργά στο γραφείο. Η εβδομάδα
ξεκινάει και το επόμενο σαββατοκύριακο μοιάζει τόσο μακρινό. Και σαν να μην έφταναν αυτά, κάνω το «λάθος» και πληκτρολογώ τη
λέξη Δευτέρα στην αναζήτησή μου. Τα αποτελέσματα;

: Τσαγκαροδευτέρα, «…από Δευτέρα δίαιτα!», «Δευτέρα κάτι έχω…», Blue
Monday και άλλα παρόμοια ευχάριστα. Και τέλος; Τα σκίτσα του αγαπημένου
Αρκά, από τις «Ημέρες της εβδομάδας», για την Δευτέρα, που είναι τόσο
ξεκαρδιστικά και συγχρόνως πέρα για πέρα αντιπροσωπευτικά.
Όσο για εμένα; Θα ήταν υποκριτικό να ισχυριστώ πως κι εγώ η ίδια
ξετρελαίνομαι κάθε που ξημερώνει Δευτέρα. Μου είναι δύσκολο να
διαφοροποιηθώ , γι’ αυτό και δε θα προσπαθήσω να αλλάξω ούτε τη δική σας
γνώμη. Αυτό που επιθυμώ να διαλευκάνω, είναι το γιατί. Γιατί η Δευτέρα είναι
η ημέρα που αγαπάμε να μισούμε; Πώς είναι δυνατόν όλοι να γίνονται κάπως
σκυθρωποί όταν γλυκοχαράζει;

Με ενδιαφέρει πραγματικά η δική σας γνώμη γι’ αυτό και θα περιμένω
να μου γράψετε στα σχόλια την εκδοχή σας. Εκεί που μάλλον καταλήγω εγώ,
είναι στο ότι, δε φταίει η Δευτέρα και η κάθε Δευτέρα. Είναι τα γεγονότα, οι
καταστάσεις, οι μνήμες και οι συνθήκες που έχουμε συνδέσει μαζί της και την και μας – ακολουθούν. Έχει ριζωθεί τόσο βαθιά μέσα μας η ιδέα ότι, η Δευτέρα είναι που φταίει, που, ακόμα κι αν είναι όμορφη, δεν έχουμε τα μάτια μας ανοικτά για να την απολαύσουμε. Αν το καλοσκεφτείς, αυτό δεν συμβαίνει με όλα τα «πράγματα» λίγο έως πολύ; Είναι η ιδέα που έχουμε γι’ αυτά, που μας επηρεάζει και δεν μπορούμε να δούμε την αληθινή τους διάσταση.

Το ξέρω. Δεν μπορώ να σας πείσω να αγαπήσετε τη Δευτέρα. Οι
παλιές συνήθειες δεν κόβονται έτσι εύκολα. Ούτε το επιδιώκω. Αν όμως
σήμερα, έστω και ένας, διαβάζοντας αυτές μου τις σκέψεις, δει την ημέρα του διαφορετικά, σταματήσει να μεμψιμοιρεί, κοιτάξει τον ουρανό για μερικά
δευτερόλεπτα και νιώσει ευγνωμοσύνη που έχει την υγεία και το σθένος να
ξεκινήσει μια καινούργια εβδομάδα, πει μία ευγενική καλημέρα σε έναν
άγνωστο στο δρόμο, ή σιγοτραγουδήσει κάτω απ’ τη μάσκα του, τότε ίσως κι
εγώ νιώσω μια λύτρωση … κι ας είναι Δευτέρα !

Καλή εβδομάδα σε όλους
Με αγάπη,
Γεωργία <3