Τις τελευταίες εβδομάδες, όλο και πιο σίγουρη νιώθω με την σκέψη ότι το τελευταίο έτος της ζωής μας, αποτελεί αναμφίβολα σενάριο σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, το οποίο μάλιστα θα διεκδικούσε πληθώρα βραβείων, κυρίως για την πρωτοτυπία του τίτλου του «Από τον κορωνοϊό… στον παρανοϊό»!
Σ΄ αυτή την ταινία, λοιπόν, όλοι οι καλοί χωράνε! Υπάρχουν σκηνές από πλάνα ανθρώπων που δυσκολεύονται να διατηρήσουν μια σταθερή συναισθηματική κατάσταση, που νιώθουν φοβισμένοι, που σηκώνονται το πρωί και νιώθουν το άγχος και την αγωνία για το αβέβαιο μέλλον να τους πνίγει. Πρόσωπα χαμένα, κενά, ανήμπορα να αντλήσουν ευχαρίστηση από την στιγμή, καθώς βιώνουν την πανδημία σαν θεριό που ξεσκίζει την ίδια τη ζωή, φέρνοντας στην επιφάνεια τον φόβο του θανάτου. Θα έχουν άραγε την υγεία τους;
Θα έχουν δουλειά; Θα μπορούν να ελπίζουν και να ονειρεύονται για το μέλλον τους;
Από την άλλη, υπάρχουν και σκηνές από πλάνα ανθρώπων που διαχειρίζονται την
παρούσα κατάσταση με μεγάλη ψυχραιμία κι αισιοδοξία! Φαίνεται ότι η ρουτίνα τους δεν έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, ή έχουν προσαρμόσει την καθημερινότητά τους, έτσι ώστε να νιώθουν ασφαλείς. Τα πρόσωπα αυτά είναι πιο γελαστά, πιο ζεστά, η ματιά τους πιο καθαρή και σίγουρη. Μπορεί να έχουν επαφή με την φύση, να αθλούνται ή να κάνουν χειρωνακτικές εργασίες, γεγονός που τους δίνει τη δυνατότητα να διατηρούν την ψυχική τους ισορροπία μέσα στην αβεβαιότητα των ημερών.
Υπάρχουν και σκηνές από πλάνα ανθρώπων που εν μέσω της πανδημίας, βίωσαν κάποιες από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής τους. Πρόσωπα συγκινημένα, που λάμπουν από χαρά, που είναι περήφανα για τους εαυτούς τους! Άλλα απέκτησαν έναν πολύ σπουδαίο ρόλο, έγιναν γονείς, απέκτησαν αδερφάκια, έγιναν παππούδες-γιαγιάδες, θείες-θείοι!
Μπορεί να προχώρησαν σε ένα βήμα για την προσωπική τους ζωή, σε μια συγκατοίκηση, σε έναν γάμο, σε μια εγκυμοσύνη! Άλλοι πάλι μπορεί να πήραν προαγωγή, να έφυγαν από μια σχέση ή από μια δουλειά που τους καθήλωνε. Στην περίπτωση αυτή, η πανδημία συνδέετα με την αρχή της ζωής, την αλλαγή και την συνέχειά της, θυμίζοντας μας τον κύκλο της ζωής.
Υπάρχουν και σκηνές από πλάνα ανθρώπων που εν μέσω της πανδημίας, αρρώστησαν
είτε από τον κορωνοιό, είτε από άλλες ασθένειες, άλλοι νοσηλεύτηκαν, άλλοι δεν τα
κατάφεραν. Υπάρχουν κι αυτοί που βίωσαν την απώλεια και έχασαν αγαπημένα τους
πρόσωπα ή που είδαν την ζωή αγαπημένων τους προσώπων να αλλάζει. Κάποιοι
μπορούσαν να είναι δίπλα και να τους συμπαρασταθούν κι κάποιοι άλλοι βρίσκονταν σε απόσταση. Πρόσωπα που μοιάζουν σκυθρωπά, λυπημένα, απεγνωσμένα, πονεμένα. Κι
όμως, όπως όλα στη ζωή έχουν αρχή και τέλος, πως θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό τον αέναο κύκλο η ίδια η ζωή;
– Άραγε, όλες αυτές οι σκηνές από πλάνα ανθρώπων και ρόλων που καλούμαστε να
βιώσουμε είναι άμεσα συνυφασμένα μόνο με την πανδημία;
-Ο ίδιος σου ο εαυτός αλλάζει, μέρα με τη μέρα! Τα παραπάνω πρόσωπα μπορεί να είσαι
εσύ… !
-Και τι, δηλαδή; Παίζω σε ταινία;
-Μα, όχι!!! Μη γελιέσαι! Έτσι, πάντα ήταν η ζωή σου… Η ζωή σου είναι σαν ταινία, με
σκηνές με όμορφες, δύσκολες, χαρούμενες, οργισμένες στιγμές! Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι!
-Τι δηλαδή; Εννοείς ότι είμαι ένας ρόλος που μπορώ να επιλέξω να υποδυθώ;
-Φυσικά! Εσύ γράφεις το σενάριο της ζωής σου… «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα,
ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».
-Και δηλαδή, πρέπει πάντα να έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο; Δεν είναι δυσβάσταχτο αυτό;
-Kαι βέβαια είναι… Αλλά πότε θα καταλάβεις ότι στη ζωή σου συνυπάρχεις και με άλλους πρωταγωνιστές; Πότε θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι πρωταγωνιστής του εαυτού σου και μόνον;
-Μα, πώς μπορούν να συνυπάρξουν πολλοί πρωταγωνιστές σε μια σκηνή μαζί;
-Μόνον αν καταφέρεις κι «αγαπήσεις τον άνθρωπο, γιατί είσαι εσύ…»!
