Ένας φυγόπονος και γρουσούζης Τούρκος της Τριπολιτσάς συνήθιζε να τρέφεται περιφερόμενος από χωριό σε χωριό με ένα άλογο και ένα δούλο Αράπη. Μια των ημερών φεύγοντας από το χωριό Γαρζενίκον, είδε κοντά μια στάνη και διέταξε το δούλο του να πάει να πάρει από αυτήν ένα σφαχτό. Ο Αράπης έτρεξε και πήρε το καλύτερο σφαχτό του κοπαδιού. Αγανακτισμένος ο βοσκός τον παρακάλεσε να πάρει άλλο αντί αυτού. Ο Αράπης αδιαφόρησε και έφυγε φορτωμένος με το κριάρι. Τότε ο βοσκός, μην έχοντας άλλο τρόπο να εκδικηθεί, άρχισε να βρίζει απελπισμένα τον Αράπη, την πίστη του, τον Αγά αλλά και το χαρέμι του Αγά. Ο Αράπης έφτασε στον Τούρκο Αγά και ζήτησε εκδίκηση για τις βαριές βρισιές του βοσκού.
– Ως και την πίστη σου, ως και το χαρέμι σου έβρισε ο άπιστος Ρωμνιός.
Χαμογελώντας τότε ο Αγάς λέει στον Αράπη:
-Δε φτάνει που έχασε ο Ρωμνίος το καλύτερό του κριάρι, θέλουμε και να μη μας βρίζει;
Εφημερίδα «Αίων» 19 Ιουλίου 1850
*Με σκοπό την καλύτερη κατανόηση, το κείμενο αποδόθηκε στη Δημοτική. Ωστόσο, οι χαρακτηρισμοί του κειμένου διατηρήθηκαν προκειμένου να αποδίδουν την εποχή.
