Δε θα πω ψέματα : μου αρέσει να επισκέπτομαι καινούργια μέρη. Ειδικά τα καλοκαίρια επιδιώκω να εξερευνώ νέους προορισμούς· κοντινούς, μακρινούς, νησιωτικούς, ηπειρωτικούς, πολύβουους και κοσμοπολίτικους, ή απλώς ήρεμους και παρθένους.
Στο σήμερα λοιπόν, κι ενώ έχω ήδη κάνει τη περατζάδα μου στο Αιγαίο, ο Δεκαπενταύγουστος με βρίσκει εδώ, στο Παράλιο Άστρος. Όπως και πέρυσι! Εμ, και πρόπερυσι. Όπως και κάθε πέρυσι που μπορώ να θυμηθώ. Δεν ξέρω…, λέτε να είναι τυχαίο;
Γεννημένη και αναθρεμμένη στην Τρίπολη, από τριπολίτες γονείς, ήδη από νήπιο, η φράση «πάμε για μπάνιο…», συνοδευόταν από την κατάληξη : «…στο Άστρος!». Συνήθως Κυριακή πρωί ο πατέρας μου κι εγώ, παίρναμε τον δρόμο ( τον παλιό) προς την Κυνουρία, με εμένα να ρωτάω ανά πέντε λεπτά : «φτάνουμε μπαμπά;;;». Μεγάλωσα λίγο και ξεκίνησα να επιβιβάζομαι στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ μαζί με τις συμμαθήτριές μου, για τα περίφημα μπάνια ημέρας, με προορισμό … ποιον άλλον, το Άστρος και πάλι. Κι ύστερα μεγάλωσα κι άλλο, και άρχισα να διανυκτερεύω.
Όταν μένω εδώ, μου αρέσει να ξυπνάω πρωί. Η ανατολή είναι ένα θέαμα ανεπανάληπτο. Φοράω τα αθλητικά μου και βγαίνω να τρέξω στην παραλία. Κατευθύνομαι προς το ‘νησί’. Ξεκινώ την ανάβαση ως το κάστρο, όπου φθάνοντας ξαποσταίνω απολαμβάνοντας τη θέα. Όταν κατεβαίνω έχει φτάσει πια η ώρα του μπάνιου. Αγαπώ τις Πόρτες, τον Ατσίγγανο, τις σπηλιές, την Καλλιστώ. Τα απογεύματα διαβάζω μυθιστορήματα στη βεράντα και τα βράδια βγαίνω για ποτό (αλίμονο!). Κι αυτή είναι μια απλή ημέρα … που όμως με γεμίζει απόλυτα.
Καμιά φορά αναζητώ μέσα μου, τι με συνδέει τόσο βαθιά μαζί του. Ίσως είναι που μεγαλώνοντας εγώ, το είδα κι αυτό να «μεγαλώνει». Να αναπτύσσεται, να εκσυγχρονίζεται, να αλλάζει μορφή, να πλακοστρώνεται, να αναδιαμορφώνεται, να γεμίζει μαγαζιά κάθε είδους και γούστου. Ίσως είναι που εδώ τα φαγητά, μου φαίνονται πιο νόστιμα ακόμα κι αν τα μαγειρεύω μόνη μου. Που στη μια γωνιά του οσμίζομαι παλαιά μου βιώματα και στην επόμενη δημιουργώ νέα. Και τα καλοκαίρια περνάνε συναντώντας ανθρώπους, μεγάλους, μικρούς, ντόπιους, ξένους, παλιούς γνώριμους και νέες φυσιογνωμίες. Ανάμεσα όμως σ’ όλα τ’ άλλα, το μέρος αυτό αποτελεί κοινό σημείο αναφοράς στα καλοκαίρια μου. Έναν σταθερό συμπορευτή και σύμμαχο, που πάντα με αποφορτίζει στο τέλος του θέρους και πριν την αρχή μιας απαιτητικής χρονιάς, της απαιτητικής ζωής μου.
Όχι λοιπόν. Το ότι Και φέτος βρίσκομαι εδώ Δεν είναι τυχαίο. Σημαίνει κάτι. Και αν δεν είναι τυχαίο για εμένα, πιθανότατα δεν είναι ούτε για εσάς!
Καλή Παναγία,
από το Άστρος με αγάπη,
Γεωργία
