H Προεδρία του Consilium Europaeum από τη Γαλλία με Πρόεδρο τον Macron (Μέρος 5)

Από τον Κωνσταντίνο Γαλιώτο

Οι αριθμοί – εκθέτες παραπέμπουν στις υποσημειώσεις

Μέρος 1: H Προεδρία του Consilium Europaeum από τη Γαλλία με Πρόεδρο τον Macron

Μέρος 2: H Προεδρία του Consilium Europaeum από τη Γαλλία με Πρόεδρο τον Macron (Μέρος 2)

Μέρος 3: H Προεδρία του Consilium Europaeum από τη Γαλλία με Πρόεδρο τον Macron (Μέρος 3)

Μέρος 4: H Προεδρία του Consilium Europaeum από τη Γαλλία με Πρόεδρο τον Macron (Μέρος 4)

5.ΑΡΘΡΟ Νο. 5 ΜΕ ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ 4.2 (ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ, ΜΕΡΟΣ 4)

Ως γνωστόν στην τρίτη φάση της ΟΝΕ 34 η Ελλάδα κατάφερε (με τη δεύτερη προσπάθεια) να προσχωρήσει στην Ευρωζώνη (La zone euro) με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη 35 . Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ήταν τότε ο Jacques Chirac.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ως ένα θεσμοθετημένο όργανο διαθέτει μεν Νομική Οντότητα (Προσωπικότητα) αλλά δεν είναι Νομοθετικό Όργανο οπότε δεν εκδίδει Νομοθετικές Πράξεις.

Αυτό σημαίνει ότι οι Αποφάσεις του Συμβουλίου δεν καθίστανται αυτόματα κοινοτικές προς ενσωμάτωση στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο (Le droit de l’Union européenne) με τη λογική ότι θα πρέπει πρώτα να θεσμοθετηθούν και να νομοθετηθούν (δηλαδή να νομιμοποιηθούν) στο πλαίσιο των επονομαζόμενων Διοργανικών Συμφωνιών (L’accord interinstitutionnel) οι οποίες είναι Πολυεπίπεδες (Multisectorielle) με τη συμμετοχή (γνωμοδότηση ή/και συναπόφαση κατά περίπτωση) πολλών άλλων θεσμικών οργάνων όπως λ.χ. Κομισιόν, Ευρωκοινοβούλιο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Επιτροπή των Περιφερειών, Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή, κοκ ων ουκ έστιν αριθμός.

Στο πλαίσιο της Θεσμικής Αρχιτεκτονικής της ΕΕ, όλες οι αρμοδιότητες και οι δικαιοδοσίες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπως επίσης και όλων των άλλων Ενωσιακών (Θεσμικών) Οργάνων με διακριτές αυτοτελείς λειτουργίες (inter alia του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης) έχουν θεσμοθετηθεί επακριβώς και ισχύουν μέχρι σήμερα με τη Συνθήκη της Λισαβόνας (Le traité de Lisbonne, η οποία υπογράφηκε στις 13/12/2007 με ισχύ από 1/12/2009) 36 .

Με αυτή τη Συνθήκη επίσης εγκαθιδρύθηκε επίσημα η περί ης ο λόγος Εξαμηνιαία εκ περιτροπής Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Συμβουλίου της ΕΕ καθώς και το Προεδρικό Τρίο 37 .

Από τις Αποφάσεις που λαμβάνονται στις Συνόδους Κορυφής φαίνεται ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων και των οργανωμένων ομαδοποιήσεων των κ-μ (κοινώς secta), άλλοτε περιστασιακά ή ευκαιριακά και άλλοτε πάγια (σε σχέση με τις εντολές της ηγετικής δύναμης της σέκτας).

Σε γενικές γραμμές επιδιώκεται ο συμβιβασμός με τη λογική της επίτευξης αποφάσεων αμοιβαίου οφέλους (gagnant – gagnant, win – win) εφαρμόζοντας όταν και άμα χρειαστεί τις σχετικές ρήτρες εξαίρεσης (clause d’exonération) ή/και αναστολής (clause de suspension).

Οι ομαδοποιήσεις ή οι σέκτες των κ-μ γίνονται εύκολα κατανοητές αν εξετάσει κανείς τη διαδικασία με την οποία λαμβάνονται οι Αποφάσεις μεταξύ των 27 μελών σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις της Συνθήκης της Λισαβόνας, ήτοι: συναίνεση (consensus), ομοφωνία (l’unanimité), πλειοψηφία (majorité) 38 και ειδική ή διπλή πλειοψηφία (majorité qualifiée ou double majorité) 39 στην οποία συμπεριλαμβάνεται η ποσοτική προϋπόθεση για τη δημιουργία μειοψηφίας αρνησικυρίας (minorité de blocage, blocking minority) 40 .

Από τα προαναφερθέντα συνάγεται εύκολα το συμπέρασμα ότι η πραγμάτωση και η υλοποίηση του Προγράμματος της Γαλλίας εξαρτάται κατά κύριο λόγο από το συσχετισμό των δυνάμεων μεταξύ των ομαδοποιημένων μελών (groupement) στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (σ.σ. κατά κανόνα η ομαδοποίηση είναι πρακτική με αρνητικό πρόσημο γιατί λειτουργεί σε βάρος της ενότητας ενός ευρύτερου συνόλου. Κλασική περιπτωσιολογία είναι η σέκτα των 4 κ-μ των frugal και των 5 κ-μ συνοδοιπόρων 41 .

Από συμπεριφορά των ομάδων μπορεί πολύ εύκολα να γίνει αντιληπτό το ποια μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ανήκουν στους γνήσιους (authentique, véritable) Ευρωπαϊστές και το ποια μέλη δεν είναι τίποτε άλλο παρά εικονικοί (réalité virtuelle) Ευρωπαϊστές ή «yalancı» Ευρωπαϊστές στην ala turca γλώσσα.

Κλασική περιπτωσιολογία: (α) Πολωνία (Πρόεδρος Sebastian Duda, πρωθυπουργός Mateusz Morawiecki) και Ουγγαρία (Πρόεδρος János Áder, πρωθυπουργός Viktor Orbán) 42 (β) Ηνωμένο Βασίλειο (reine Élisabeth II, premier ministre Boris Johnson) το οποίο «ευτυχώς» (κατά τη γνώμη του υποφαινόμενου) αποχώρησε από την ΕΕ με το γνωστό Brexit που ισχύει από 1/2/2020 43 .

Κατάσταση η οποία ιστορικά δικαιώνει τη στάση του μεγάλου, οξυδερκούς και
ενορατικού Γάλλου Προέδρου Charles de Gaulle να ασκήσει δυο φορές βέτο και να
απορρίψει τις αιτήσεις ένταξης του Ηνωμένου Βασιλείου στις Ευρωπαϊκές
Κοινότητες 44 .

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

  1. Ibid: Yυποσημείωση 33, Μέρος 4.
  2. Κυβέρνηση Κώστα Σημίτη με Υπουργό Εθνικής Οικονομίας το Γιάννο Παπαντωνίου. Η
    Ελλάδα εντάχθηκε στη ζώνη του ευρώ (1/1/2001) ως το 12 ο κράτος μέλος σύμφωνα με
    απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης
    (ECOFIN) στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής που πραγματοποιήθηκε στην Πορτογαλία
    (Φέϊρα) στις 19-20/6/2000. Η ισοτιμία μετατροπής της δραχμής σε ευρώ ορίστηκε σε 1
    ευρώ=340,750 δραχμές. Το ευρώ κυκλοφόρησε σε φυσική μορφή στην Ελλάδα όπως και σε
    όλη την Ευρωπεριοχή την 1/1/2002. Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση Κώστα Σημίτη το 1999
    δεν πέτυχε την ένταξη της Ελλάδας στη Ζώνη του Ευρώ επειδή η χώρα δεν εκπλήρωνε τα
    ονομαστικά κριτήρια της ένταξης. Για το αν η Ελλάδα εντάχτηκε τελικά στην Ευρωζώνη ως
    ένα «ενάρετο κράτος ή αντίθετα ως ένα κράτος λαθρεπιβάτης (free-rider, passager clandestin)
    μέσω της δημιουργικής στατιστικής ή στατιστικής αλχημείας» θα απαντηθεί σε ad hoc άρθρο
    που προετοιμάζεται σε συνδυασμό με τις μετέπειτα αποκλίσεις και παρεκκλίσεις αναφορικά
    με τα ονομαστικά και τα πραγματικά κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης
    (Le pacte de stabilité et de croissance) καθώς και της Σύγκλισης (Convergence) που όφειλε
    να τηρεί η χώρα ως ένα ενάρετο και κανονικό κ-μ της Ευρωζώνης έτσι, ώστε να μην έφτανε
    το 2010 στον εθνικό εξευτελισμό της πτώχευσης και επέκεινα της εξίσου εξευτελιστικής

διασωλήνωσης που ισχύει μέχρι και σήμερα και θα ισχύει εσχατολογικά ίσως μέχρι την
έλευση της Δευτέρας Παρουσίας (Jugement Dernier).

  1. Τη Συνθήκη της Λισαβόνας υπέγραψε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής
    στις 13/12/2007 στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας. Ήρθε προς επικύρωση στη Βουλή.
    Ψηφίστηκε (292 Παρόντες, 250 Υπέρ (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), 42 Κατά (ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ),
    8 Αποχή) στις 12/8/2008 και έγινε νόμος του κράτους (Ν. 3671/2008 – ΦΕΚ 129/Α/3-7-
    2008). Δημιουργήθηκε εσωτερικό πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ (υπό την προεδρία του Αλέκου
    Αλαβάνου) από 4 βουλευτές οι οποίοι δε συμφωνούσαν με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος
    και τελικά απείχαν από τη ψηφοφορία. Επίσης υπήρξε μια ταραχώδης διαδικασία στο
    ΠΑΣΟΚ γιατί η αντιπολίτευση (συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΣΟΚ) ζήτησε μετά την
    ψηφοφορία να διενεργηθεί ad hoc δημοψήφισμα. Αίτημα το οποίο ανάγκασε τον πρώην
    πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη να παρέμβει με επίσημη δήλωση εναντίον αυτής της πρότασης.
    Τούτο οδήγησε τον Γ. Παπανδρέου ο οποίος ήταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να θέσει εκτός
    Κοινοβουλευτικής Ομάδος τον Κ. Σημίτη. Λίγο αργότερα (17/6/2008) με ψηφοφορία στη
    Βουλή απορρίφθηκε το αίτημα της διενέργειας δημοψηφίσματος.
  2. Ibid: υποσημείωση 1, Μέρος 1.
  3. Το 50% συν 1 κ-μ, δηλαδή 14 κ-μ.
  4. Το 55% των κ-μ (15 στα 27 κ-μ) με πληθυσμό τουλάχιστον το 65% του πληθυσμού της
    ΕΕ.
  5. Η μειοψηφία αρνησικυρίας πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον 4 μέλη του Συμβουλίου
    που να αντιπροσωπεύουν πάνω από το 35% του πληθυσμού της ΕΕ.
  6. Ibid. υποσημείωση 8, Μέρος 1.
  7. (α) Πρόσφατα επιβλήθηκαν από την ΕΕ ποινές στην Πολωνία και στην Ουγγαρία για την
    παραβίαση της ανεξαρτησίας της Δικαστικής Εξουσίας (Le pouvoir judiciaire) και του
    Κράτους Δικαίου (L’État de droit) ή της Δικαιοκρατίας (Jurisprudence) με την επιβολή
    παρακρατήσεων ευρωπαϊκών πόρων προς τις δυο χώρες. Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής
    Ένωσης (La Cour de justice de l’Union européenne) απέρριψε πριν από λίγες ημέρες την
    ένσταση των δυο χωρών των οποίων οι συντηρητικές κυβερνήσεις είναι έντονα
    εθνικιστικολαϊκιστικές και ενταγμένες στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (Le Parti populaire
    européen) (β) Οι δηλώσεις του ευρωβουλευτή της ΝΔ κ. Γ. Κύρτσου ότι ανάλογο φαινόμενο
    ελλείμματος Δικαιοκρατίας παρουσιάζεται σήμερα και στην Ελλάδα (στο πλαίσιο του
    Σκανδάλου Novartis και των παρελκόμενων) οδήγησε στη διαγραφή του κ. Γ. Κύρτσου ως
    μέλους της ΝΔ στις 18/2/2022 (γ) Η θέσπιση της Δικαιοκρατίας έχει ως αφετηρία τη
    Γαλλική Επανάσταση Révolution française και πιο ειδικά τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων
    του Ανθρώπου και του πολίτη (La Déclaration des droits de l’homme et du citoyen de 1789)
    στη βάση του Κινήματος του Γαλλικού Διαφωτισμού (Le siècle des Lumières) του 17 ου και
    18 ου αιώνα που ψηφίστηκε από τη Γαλλική Συντακτική Συνέλευση (Assemblée nationale
    constituante) στις 26 Αυγούστου του 1789 και λίγο αργότερα εντάχτηκε στο πρώτο βραχύβιο
    Σύνταγμα της Γαλλίας του 1791. Ειδικά για την Ελλάδα πρέπει να επισημανθεί ότι το ως άνω
    θεμελιώδες Συνταγματικό κείμενο ενέπνευσε (προεπαναστατικά και μεταεπαναστατικά) το
    Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα και αργότερα ενσωματώθηκε στα Συντάγματα
    της Ελληνικής Δημοκρατίας 1821-1827 στο πλαίσιο των τότε πολιτικών συνθηκών
    λ.χ. Σύνταγμα της Επιδαύρου (1822), Αναθεώρηση από τη Β΄ Εθνική Συνέλευση στο
    Άστρος της Κυνουρίας το 1823, Το Σύνταγμα της Τροιζήνας (1827) και επέκεινα
    μέχρι σήμερα.
  8. Στις 23 Ιουνίου 2016, το Ηνωμένο Βασίλειο διεξήγαγε δημοψήφισμα σχετικά με τη
    συμμετοχή του στην ΕΕ. Το εκλογικό σώμα ψήφισε υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ με
    52 % έναντι 48 %. Μετά από 4 1/2 χρόνια ολοκληρώθηκε η συμφωνία του διαζυγίου των δυο
    πλευρών. Μέχρι σήμερα έχει αποδειχθεί ότι το Brexit δεν έχει επιφέρει οφέλη στο ΗΒ
    δημιουργώντας ένα κλίμα απαισιοδοξίας στο εκλογικό σώμα που ψήφισε υπέρ της
    αποχώρησης. Ad hoc δημοσκόπηση (Ιανουάριος 2022) που διεξήχθη για λογαριασμό του
    Observer, το 42% των ερωτηθέντων που ψήφισαν τότε υπέρ του Brexit σήμερα έχουν
    αρνητική εικόνα για αυτό.
  9. (α) Το ΗΒ (Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας & της Βορείου Ιρλανδίας,
    Royaume-Uni de Grande-Bretagne et d’Irlande du Nord) ήταν αντίθετο στην ιδέα της
    δημιουργίας του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος. Προτιμούσε το μόρφωμα της ΕΖΕΣ
    (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών, Association européenne de libre-
    échange).Μάλιστα πίεζε προς τούτο τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή να μην
    επιχειρήσει τη σύνδεση με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (βλ. υποσημείωση 32(α),Μέρος 4). Το
    ΗΒ βλέποντας ότι αποτυγχάνει να παρεμποδίσει τη βούληση των κρατών της Ηπειρωτικής
    Ευρώπης να συνδεθούν με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες προχώρησε σε κυβίστηση (κοινώς
    κωλοτούμπα, γαλλιστί volte face και αγγλιστί flip flop ή roly poly) (β) Η πρώτη αίτηση του
    ΗΒ έγινε το 1961 (πρωθυπουργός Harold Macmillan, συντηρητικός) αλλά απερρίφθη (το
    1963) ένεκα βέτο της Γαλλικής κυβέρνησης (Πρόεδρος Charles de Gaulle, πρωθυπουργός
    Georges Pompidou). Το ίδιο επαναλήφθηκε το 1967 (πρωθυπουργός Harold Wilson,
    εργατικό κόμμα). Πράσινο φως για προσχώρηση με τη λογική της έναρξης
    διαπραγματεύσεων δόθηκε το 1969 (πρόεδρος George Pombidou). Τελικά το 1973
    (πρωθυπουργός Edward Heath, συντηρητικό κόμμα) έλαβε χώρα η 1 η Διεύρυνση (βόρεια)
    των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με τρία κράτη: ΗΒ, Ιρλανδία, Δανία. Λίγο αργότερα
    (5/6/1975) η ένταξη εγκρίθηκε από το βρετανικό λαό με δημοψήφισμα (ΝΑΙ 67,23%, ΟΧΙ
    32,77%) (γ) Όσο ο Charles de Gaulle ήταν πρόεδρος δεν υπήρχε περίπτωση ευρωπαϊκής
    προοπτικής του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο δρόμος άνοιξε μετά τον Απρίλιο του 1969 όταν ο
    Charles de Gaulle αποσύρθηκε από την πολιτική και τον διαδέχθηκε ο πρόεδρος Georges
    Pompidou (δ) Η ακαταλληλότητα του ΗΒ για ένταξη στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες έχει 5
    διαστάσεις: (i) Κούφιος και grotesque μεγαλο-ιδεατισμός χαμένων μεγαλείων (ii) Μεγάλες
    απατήσεις των Βρετανών στις διαπραγματεύσεις (iii) Διαφορετικός προσανατολισμός του
    ΗΒ σε σχέση με τον προσανατολισμό των χωρών της Ηπειρωτικής Ευρώπης ειδικά στα
    ζητήματα της ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική, La politique agricole commune)  (iv) Ο
    ρόλος του ΗΒ ως ενός «Δουρείου Ίππου» των ΗΠΑ στην Ευρώπη στο πλαίσιο της άτυπης
    συνέργιας των WASPs (White Anglo-Saxon Protestants) (ε) Καταστάσεις οι οποίες ιστορικά
    επιβεβαιώθηκαν ex post από όλες τις επόμενες Βρετανικές κυβερνήσεις με αποκορύφωμα τις
    κυβερνήσεις των συντηρητικών της Margaret Thatcher (1977-1990) και τις κυβερνήσεις του
    εργατικού κόμματος με πρωθυπουργό τον Anthony Blair (1997-2007).

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!