Επιμέλεια: Γεωργία Κακή
Με την Ειρήνη πηγαίναμε μαζί κολυμβητήριο, όταν ακόμη ήμασταν πολύ μικρές.
Πάντα, θυμάμαι, τερμάτιζε πρώτη στη διαδρομή…
Αργότερα, γνώρισα τη μητέρα της. Είχα τη χαρά να είναι γυμνάστριά μου στο δημοτικό…
Επίσης, μέναμε σε κοντινές γειτονιές στην Τρίπολη και συχνά συναντιόμασταν στο δρόμο για το σχολείο ή το φροντιστήριο…
Και φυσικά κάθε Σεπτέμβριο αγόραζα τα αθλητικά μου παπούτσια από το μαγαζί του μπαμπά της…
Ένα βράδυ, θα πηγαίνει κανένας μήνας, είχα γυρίσει σπίτι πτώμα από τη δουλειά και έκανα κάτι που δεν το συνηθίζω: Άνοιξα την τηλεόραση. Θυμάμαι ήμουν πολύ κουρασμένη και έτοιμη να κοιμηθώ. Ξαφνικά βλέπω ένα κορίτσι που κάτι μου θύμιζε. Κοιτάζω λίγο καλύτερα και τί να δω; Η Ειρήνη! Η Ειρήνη ερμήνευε ένα ρόλο στη σειρά του Αντ1 «Ποιος Παπαδόπουλος;». Δυνάμωσα την ένταση. Ενθουσιάστηκα και αμέσως σκέφτηκα ότι πρέπει να την βρω και να μιλήσουμε! Έτσι κι έγινε.
Ήρθαμε σε επαφή και εκείνη ανταποκρίθηκε με χαρά. Συζητώντας μαζί της, έμαθα πως σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, αλλά και υποκριτική, στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Νέο Ελληνικό Θέατρο – Γιώργος Αρμένης». Έχει κάνει επίσης μουσικές σπουδές, αφού κατέχει πτυχίο αρμονίας, πιάνου και κιθάρας ενώ είναι και μέλος της γυναικείας, νεανικής Χορωδίας «La Vita».
Το βιογραφικό της πλούσιο και εντυπωσιακό για την ηλικία της. Θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει πολυπράγμων και πολυδιάστατη. Πάντοτε όμως με μία κλίση προς την Τέχνη. Όσο μου μιλούσε για την επαγγελματική αλλά και ερασιτεχνική εμπειρία της στην τηλεόραση και το θέατρο, την αγάπη της για το χορό, τον αθλητισμό αλλά και τη συγγραφή μου γεννούνταν συνεχώς ερωτήματα τα οποία ήθελα να της θέσω.
Την ρώτησα λοιπόν πολλά και μου απάντησε άλλα τόσα!
Ειρήνη, πότε κατάλαβες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;
Όταν τίποτα άλλο δεν μου αρκούσε. Η μία ζωή μου φαινόταν βαρετή και περιοριστική. Από παιδί ήθελα να τα κάνω όλα και ταυτόχρονα. Οπότε δοκίμαζα τα πάντα, αλλά πάντα κάτι έλειπε. Έκανα μουσική, χορό, ζωγραφική, τραγούδι… Έφυγα να σπουδάσω φιλολογία γιατί έγραφα ποιήματα και μου άρεσε η ελληνική γλώσσα… αλλά μέχρι τα 21 μου, δεν είχα βρει αυτό που θα τα έμπλεκε όλα και δεν μπορούσα να ησυχάσω.
Όσο σπούδαζα ακόμα, στην Καλαμάτα, χώθηκα σε μια τοπική ερασιτεχνική θεατρική ομάδα, με σκηνοθέτη τον Περικλή Αλμπάνη. Μου λέει μια μέρα: Λοιπόν, όταν τελειώσεις με τις σπουδές σου εδώ, θα δώσεις εξετάσεις να μπεις σε μια Δραματική Σχολή. Του λέω: Ουάου! Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Έναν χρόνο μετά, μπήκα στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γ. Αρμένη και ησύχασα.
Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες στον δρόμο σου;
Ήμουν τόσο στο παρόν μου, από την αρχή αυτής της διαδρομής, που μόνο τώρα που έχω πάρει απόσταση αναγνωρίζω ότι είχα δυσκολίες. Τις ακροάσεις στις διάφορες σχολές, περισσότερο σαν παιχνίδι τις είδα, παρά σαν εισαγωγικές εξετάσεις. Κυρίως επειδή δεν είχα ιδέα τι έκανα. Είχα βέβαια άγχος, αλλά προσπαθούσα πάντα να το μεταβολίζω για να μη με τρώει. Μία από τις επόμενες μέρες, έμαθα ταυτόχρονα ότι είχα περάσει στην β’ φάση του Εθνικού και ότι είχα κερδίσει υποτροφία στη σχολή του Αρμένη. Ήμουν τόσο μπερδεμένα χαρούμενη μ’ αυτά τα νέα, που δεν ήξερα τι να τα κάνω. Οπότε απλώς κλείστηκα στο δωμάτιό μου κι άρχισα να διαβάζω για την επόμενη φάση. Όταν ήμουν στο δεύτερο έτος της σχολής, ήρθε ο covid. Κλειστές σχολές, εξ αποστάσεως εκπαίδευση -για μια σπουδή που μόνο θεωρητική δεν είναι… Αντιδράσεις, αποχές, πορείες, διαδηλώσεις… Η πανδημία στάθηκε αφορμή, ώστε πέρα από το άνοιγμα των σχολών, να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε κι άλλα, που θα ‘πρεπε μέχρι σήμερα να ‘ναι αυτονόητα: την αναβάθμιση των πτυχίων μας και τον επαναπροσδιορισμό της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Λίγους μήνες μετά, μας άνοιξαν τις σχολές, συνεχίσαμε τις σπουδές μας, κι όλα τα υπόλοιπα αιτήματά μας ξεχάστηκαν κι απ’ τις δυο πλευρές – όπως συμβαίνει συχνά σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Ίσως ανοίξαμε όμως τον δρόμο για τη μεγάλη επανάσταση της τέχνης που συμβαίνει σήμερα, τώρα. Όταν αποφοίτησα, πέρασα μια μικρή αλλά οδυνηρή περίοδο άγχους και ανασφάλειας. Αποφάσισα να μην πάω σεζόν το καλοκαίρι για να πηγαίνω στις ακροάσεις. Μένω λοιπόν στην Αθήνα, δουλεύω σέρβις, στέλνω βιογραφικά και πάω από το ένα casting στο άλλο, μέχρι που ήρθαν οι Παπαδόπουλοι.
Πόσο εύκολο είναι για ένα νέο παιδί που μεγαλώνει στην επαρχία, να ακολουθήσει αυτό το όνειρο; Για εσένα πώς ήταν;
Δεν ένιωσα ποτέ ότι είχα λιγότερες δυνατότητες ή ευκαιρίες από κάποιο παιδί που ζει και μεγαλώνει στην πρωτεύουσα. Ούτε καν μου είχε περάσει από το μυαλό. Πιστεύω ότι γι’ αυτό οφείλονται σε μεγάλο βαθμό οι γονείς μου και ο τρόπος που μεγαλώσαμε, κι εγώ και τα αδέλφια μου. Υπήρχε, από πλευράς τους, πάντα μια ελευθερία και εμπιστοσύνη σε σχέση με τις επιλογές μας. Και το σημαντικότερο: υπήρχε η δυνατότητα να εκτεθούμε σε οτιδήποτε είχαμε πρόσβαση και διάθεση να εξερευνήσουμε (είτε αυτό βρισκόταν εντός, είτε εκτός των ορίων της πόλης μας). Πράγμα για το οποίο, ευγνωμονώ και την οικογένειά μου, αλλά και το ότι μεγάλωσα σ’ αυτήν την πόλη και τους ανθρώπους της, που μου έδωσαν και δίνουν αρκετές ευκαιρίες στα νέα παιδιά να ανακαλύψουν, αλλά και να καλλιεργήσουν τις καλλιτεχνικές τους δεξιότητες, μέσα από τα ωδεία, τις σχολές χορού, τις θεατρικές ομάδες, τις χορωδίες, τα εικαστικά εργαστήρια κ.λπ. Το σημαντικότερο είναι να υπάρχει αυτή η ευκαιρία στη γνώση και στην εμπειρία, για να μπορέσει κανείς πρώτα απ’ όλα να ανακαλύψει το όνειρό του. Αν γίνει αυτό, όλα γίνονται πολύ πιο απλά. Δεν ξέρω αν είναι πολύ ρομαντικό αυτό που θα πω, αλλά νομίζω ότι ο μοναδικός ανασταλτικός παράγοντας μετά για κάποιον που θέλει να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιο κι αν είναι αυτό, είναι η απουσία πραγματικής θέλησης. Γιατί όταν η θέληση υπάρχει, σημαίνει ότι είναι και σε θέση να συγκρουστεί με οτιδήποτε τη φιμώνει.
Τι σημαίνει υποκριτική τέχνη για εσένα;
Σημαίνει ότι μπορώ να δραπετεύω σωματικά, ψυχικά και πνευματικά. Να δοκιμάζω τα όρια και τις αντοχές μου, να ρισκάρω ακόμη και να πεθάνω. Και να πεθαίνω. Με απόλυτη ειλικρίνεια και πίστη – αλλά όχι στ’ αλήθεια. Γιατί στο τέλος της ημέρας, πάντα εγώ είμαι. Και πάντα θα γυρίζω σπίτι μου και θα κοιμάμαι. Σημαίνει ότι επιστρατεύω ό,τι έχω και δεν έχω για να πείσω ότι είμαι κάτι που τυχαία -σ’ αυτή τη ζωή- δεν είμαι.
Έχεις αισθανθεί ότι μέσα από τους ρόλους, ζεις ενσαρκώνοντας τους, πολλές διαφορετικές «ζωές»;
Ναι. Γιατί έχω τη μαγική δυνατότητα να εκτεθώ σε πολλές περισσότερες συνθήκες απ’ ό,τι –στατιστικά- θα εκτιθόμουν σε μία μόνο ζωή. Και αυτό είναι μαγικό, γιατί αντιλαμβάνομαι τις άπειρες δυνατότητες που έχουμε όλοι ανεξαιρέτως και το ότι είμαστε και μπορούμε να γίνουμε τα πάντα, αρκεί να μας το επιτρέψει η συνθήκη.
Πρόσφατα διάβασα κάτι που είχε πει ο Τόμας Έντισον: Αν κάναμε όλα όσα είμαστε ικανοί να κάνουμε, θα εκπλήσσαμε τον εαυτό μας. Αυτή τη διαρκή έκπληξη βιώνει ο ηθοποιός. Είναι υπέροχα τρομακτικό το πώς –για παράδειγμα- ένας ηθοποιός μπορεί να υπάρξει επί σκηνής βιαστής ή δολοφόνος και να αναμετρηθεί με την ηθική του και τα όσα πιστεύει κι ενδεχομένως να μετακινηθεί, να συναισθανθεί και να κατανοήσει σε βάθος τον χαρακτήρα που υποδύεται. Είναι διαδικασία-βουτιά στα πιο σκοτεινά/φωτεινά, ιδιαίτερα, καλά κρυμμένα μέρη της ψυχής μας.
Τηλεόραση ή Θέατρο; Ή και τα δύο; Και γιατί;
Καλοί συνεργάτες, κοινό όραμα και στόχος. Άπαξ και υπάρχουν αυτά τα τρία, και τηλεόραση και θέατρο και σινεμά και ό,τι. Κατά τ’ άλλα, νομίζω ότι είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους όλα, και άρα ασύγκριτα… Οπότε δεν μπορώ να διαλέξω.
Πρωταγωνιστείς στην δημοφιλή σειρά του Αντ1, «Ποιος Παπαδόπουλος». Μίλησέ μου για αυτή σου την εμπειρία και την συνεργασία;
Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο σ’ αυτή τη συνθήκη είναι οτιδήποτε παρασκηνιακό. Παρατηρώ πολύ ό,τι συμβαίνει πίσω από τις κάμερες και νιώθω ότι μαθαίνω πολλά και ότι ωριμάζω μέσα από αυτή τη διαδικασία της παρατήρησης. Όμορφοι άνθρωποι και συνεργάτες και καρμική για μένα συγκυρία από πολλές απόψεις…
Ποιον ρόλο ονειρεύεσαι κάποια στιγμή να ερμηνεύσεις;
Δεν ξέρω αν ονειρεύομαι κάποιον συγκεκριμένο. Σε αυτή τη φάση, πολύ περισσότερο ονειρεύομαι να δουλέψω με άξιους συνεργάτες που να έχουμε ένα κοινό όραμα. Να εργαστώ πάνω σε καλογραμμένα κείμενα και καλοσχεδιασμένες ιδέες, που να με συγκινούν και να με ωθούν στο να σκαλίζω όλο και πιο πολύ τον κόσμο που κουβαλάω. Έτσι θα καταφέρω να υπηρετήσω μετά και την πολυπλοκότητά του κάθε ρόλου, που δεν θα είναι άλλη από την δική μου.
Ποιον ηθοποιό θαυμάζεις πολύ και γιατί;
Σίγουρα δεν θαυμάζω μόνο έναν/μια, αλλά αν πρέπει να διαλέξω, νομίζω ότι θα πω τον Γιάννη Νιάρρο. Θεωρώ ότι υπηρετεί άψογα αυτό που κάνει και χειρίζεται άρτια
το σώμα και τη φωνή του. Μαγνητίζει το κοινό, ακόμη και στις στιγμές που φαινομενικά σιωπά ή δεν κινείται.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια ;
Πρεμιέρα στις 2 Μάη 2023, στο θέατρο Αλκμήνη, για την παράσταση «Δεν ακούς τον ρυθμό» του Τάσου Πετρίτση, σε συνσκηνοθεσία του Τάσου και δική μου, για 9 παραστάσεις. Εγώ και 6 ακόμα υπέροχοι άνθρωποι, ταλαντούχοι ηθοποιοί και καλοί φίλοι επί σκηνής. Η ομάδα Actraw. Μια παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, που μιλά για όλα αυτά που θέλουμε να έχουμε, αλλά όταν τα αποκτούμε δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε.
Τι θα έλεγες σε ένα νέο παιδί που σήμερα θέλει να γίνει ηθοποιός;
Να σιγουρευτεί ότι η ανάγκη του να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα ως λειτούργημα, είναι μεγαλύτερη από την ναρκισσιστική ανάγκη του για έκθεση. Με έχουν ρωτήσει πολλοί τελευταία, αν τώρα είναι η πιο ακατάλληλη περίοδος για να είναι κανείς ηθοποιός στην Ελλάδα. Μόνο ευλογημένη αισθάνομαι που είμαι ηθοποιός σε μια τόσο ιστορική στιγμή για την τέχνη και μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα και τον Άνθρωπο. Τώρα είναι στιγμή. Και θα φωνάζουμε μέχρι να μας ακούσουν. Σε κάθε δρόμο, σε κάθε θέατρο, σε όλες τις οθόνες. #sesaspoumasakoute.
Πώς βλέπεις την υποβάθμιση του πτυχίου των δραματικών σχολών; Πιστεύεις ότι θίγει τον κλάδο σας και τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να γίνει;
Την βλέπω σαν μία ακόμα εγκληματική ενέργεια όσων μας εξουσιάζουν. Αυτό που έγινε, είναι απαξιωτικό, ανήθικο και ατιμωτικό. Αλλά ήταν απλώς μια σταγόνα σ’ ένα
ποτήρι που ήδη ξεχείλιζε. Τέτοια εγκλήματα γίνονται κάθε μέρα. Και κανένα δεν διαφέρει απ’ το προηγούμενο γιατί όλα αποσκοπούν στο κέρδος. Μικρά και μεγάλα εγκλήματα. Κάθε μέρα. Θέλω να κάνω θέατρο, για να ξυπνήσω την ενσυναίσθηση στους ανθρώπους και κάθε που ξυπνάω, μου σκίζουν το όραμα στα δύο. Τι πρέπει να γίνει; Αυτό που πρέπει να γίνει δεν αφορά μόνο την Τέχνη που βάλλεται. Βάλλεται ο ίδιος ο Άνθρωπος. Αυτό που πρέπει να γίνει απαιτεί συντονισμό για επανάσταση. Και για να έρθει ο συντονισμός, χρειάζεται ενσυναίσθηση. Χρειάζεται να αναλάβουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί και να χωνέψουμε ότι κανένα πρόβλημα δεν είναι μόνο του άλλου. Ο Πλάτων είχε πει ότι το πρόστιμο που πληρώνεις για την αδιαφορία σου στα κοινά, είναι ότι η τύχη σου καθορίζεται από ηλίθιους. Έχω, έχεις, έχει, έχουμε, έχετε, έχουν πολιτική ευθύνη! Ψηφίστε. Άνθρωποι σκοτώνονται από ανθρώπους. Στις φλόγες, στη θάλασσα, στα τρένα, στα νοσοκομεία, στις πλατείες. Από βία, ασφυξία, αιμορραγία, αναισθησία, απραγία. Από απάθεια. Αλαζονεία. Αδιαφορία. Από απλή κερδοσκοπία. Ψηφίστε. Για κάθε χυδαίο θάνατο, φταίμε όλοι οι ζωντανοί. Αυτές τις μέρες ξυπνάω βαριά. Πληγωμένη, ματαιωμένη, προδομένη. Ούτε καισήμερα μπόρεσα να χωνέψω αυτό που γινόμαστε οι άνθρωποι.
Το πρόβλημα: Οι άνθρωποι ξεχνάμε ό,τι δεν πέθανε μέσα στο σπίτι μας. Η γη συνεχίζει και γυρίζει, αντί να μπουκώσει και να σκάσει. Και όντως, γύριζε. Και την 18η του Δεκέμβρη και την 1η του Μάρτη. Γύριζε. Ξύπνησα και πήγα στη δουλειά μου, είχε κίνηση στους δρόμους, γάτες στα μπαλκόνια, ταξιτζήδες να μιλούν, να κορνάρουν και να βρίζουν, ήλιο να μου καίει το πρόσωπο, έπεσε το βράδυ και ξημέρωσε. Γύριζε ο κόσμος και συνέχιζε. Ξεχνούσε. Κι αναρωτιούνταν, γιατί κλείνουν τους δρόμους οι καλλιτέχνες; Κάτι ζητάνε, δεν ξέρω. Δεν ήξεραν. Κανείς τους! (Γιατί δεν ήξεραν; Τρεις μήνες τώρα ουρλιάζουμε στους δρόμους! Γιατί δεν ήξεραν;) Θα γυρνούσαν στο σπίτι, θα άκουγαν μουσική, θα έβαζαν ταινία, θα πήγαιναν στο θέατρο και δεν θα είχαν ιδέα.
Μια κοπέλα στη στάση του λεωφορείου, μιλούσε με τη φίλη της στο κινητό: Καλά, δεν μπορούν να ενημερώνουν κάποιον χρόνο πριν για τις απεργίες; Έλεος, δεν μπορούμε να μετακινηθούμε. Και εμείς απεργούσαμε γιατί πενθούσαμε. Κι είδα στο πρόσωπό της, το πρόσωπο όλων των ανθρώπων που θα θρηνήσουν μέσα από ένα post και θα μαυρίσουν την εικόνα του προφίλ τους, αλλά σε λίγο θα χουν ξεχάσει, γιατί δεν σκοτώθηκε η δική τους κόρη, ούτε βάζουν με το μυαλό τους πόσο κοντά είμαστε όλοι στον θάνατο, εδώ μέσα που ζούμε.
Λίγο πιο θολός ο κόσμος σήμερα, λίγο πιο κουρασμένος, λίγο λιγότερος, αλλά συνεχίζει.
Κάποιοι δημοσιογράφοι μάς βοηθούν να ξεχνάμε. Διάσπαση στη διάσπαση, μικρότερα προβληματάκια, για να ξεχνάμε τα μεγάλα. Διάσπαση στη διάσπαση και το μπαλάκι της ευθύνης που πετάμε ο ένας στον άλλο. Αποσυντονισμός.
Απορρύθμιση. Κι όσοι αποφασίζουν να φωνάξουν γιατί δεν αντέχουν άλλο…καταστολή! Οι τρόποι να μας πνίγουν, για να κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Αλλά δεν θα τα καταφέρουν. Η στιγμή αυτή για την Τέχνη και τον Άνθρωπο είναι ιστορική! Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί. Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους; έλεγε ο Μπρεχτ. Αλλά κανείς δεν θα σωπάσει. Θα φωνάζουμε μέχρι να μας ακούσουν! #sesaspoumasakoute Και το έγκλημα στα Τέμπη, είναι λόγος να φωνάξουμε δυνατότερα. Ως καλλιτέχνες έχουμε χρέος. Ως Άνθρωποι έχουμε μια αξιοπρέπεια να σώσουμε.
Υπόσχομαι τώρα, εδώ, ότι δεν θα μας σκοτώσουν. Κι αν είναι να πεθάνουμε, θα πεθάνουμε είτε για να σώσουμε τα παιδιά μας, είτε από αηδία και ντροπή.
Ας κλείσουμε με μια αγαπημένη σου φράση από ένα θεατρικό έργο …
Ο Χορός στον Ορέστη τού Ευριπίδη (μτφ. Χειμωνά) λέει: Χτυπιέμαι, μοιρολογώ, κλαίω για τους ανθρώπους. Δεν έχουν ποτέ τίποτε που διαρκεί, που να κρατά. Να είναι μέγα. Να είναι πολύ. Πλούτο και χαρά. Ζωή. Σκαρί που βιάζεται απέναντι να περάσει.
